Dag 1

2 september 2017

Vertrek naar Johannesburg.

Vandaag gaat het dan echt gebeuren, na de voorbereidingen van vaccinaties, wat moet er mee in de koffer en welke lenzen neem ik mee gaan we vandaag echt naar Zuid Afrika.

Al heel vroeg ging ik richting Gouda om Marion op te halen. Ik had er voor gekozen om zelf te rijden naar Schiphol en de auto daar te parkeren voor de komende 16 dagen.

Na een kleine omweg kwamen we uit in Roelofsarendsveen waar we de auto zouden achterlaten en vervolgens door een grappige chauffeur van "Park and Fly" naar het vliegveld werden gebracht.

We werden netjes bij de vertrekhal afgezet en liepen Marion en ik samen naar de drop-off balie om de koffers in te checken.

Wat normaal gesproken zo gebeurd zou moeten zijn duurde nu ruim een uur eer we eindelijk aan de beurt waren. Uiteraard was mijn koffer weer eens te zwaar maar mocht ik gelukkig wat kleine spullen bij Marion in de koffer doen.

Toen dat allemaal geregeld was konden we door naar de douane. De camera’s en vele lenzen blijven voor de douaniers toch altijd weer een reden om onze tassen grondig te doorzoeken. Gelukkig werd alles weer goed bevonden en waren we weer een stukje dichterbij onze bestemming.

Het leuke van Sawadee is dat zij een aantal weken voor vertrek een groepsapp aanmaken en je vast de groepsleden een beetje leert kennen. Ik vind dit echt een plus omdat je dan eventuele vragen vast kunt dumpen in deze app.

Bij de gate keken we of we misschien al wat leden van de groep herkenden die we op de foto’s hadden gezien, maar er waren zoveel mensen die ook naar Afrika gingen dat dit echt kansloos was.

Na een lange maar goede vlucht kwamen we aan op het vliegveld van Johannesburg. Eerst de koffers maar eens opzoeken en daarna werd de eerste begeerde stempel voor in het paspoort gehaald. De stempels blijven altijd een leuke verzameling voor je paspoort.

Daarna was het tijd om de rest van de groep nu eindelijk in levende lijve te ontmoeten en onze reisleidster Romé. Tot onze verbazing was onze chauffeur een vrouw (dit heb ik nog niet eerder meegemaakt), maar wat een pittige vrouw was dit zeg. Vele mannen kunnen een voorbeeld nemen aan haar rijstijl dus hier hoeven wij ons geen zorgen over te maken de komende reis.

Sommige moesten eerst nog even wat geld pinnen, maar gelukkig hadden Marion en ik dit al in Nederland gedaan. Op ieder briefje is er een afbeelding van voormalig staatshoofd Nelson Mandela te zien en aan de achterkant een van de big five die allemaal hopen te gaan zien.

Bij aankomst in het hotel in Johannesburg werden de spullen voor de volgende dag klaar gelegd en gingen we heerlijk slapen na deze lange reis.

Dag 2

3 september 2017

Johannesburg - Graskop.

De volgende ochtend vertrokken we op weg naar Graskop in de provincie Mpumulanga.

Onderweg zag je de vlakke natuur veranderen in bergen (dit was te voelen aan de druk in de oren) en alles werd groener en levendiger.

Soms zagen we wat aapjes langs de weg zitten en wat runderen in de weilanden.

De echte grote dieren komen pas op dag 4 wanneer we naar het Krugerpark gaan.

Onderweg zijn we een aantal keren gestopt voor de kofiie, het strekken van de benen, het legen van de blaas en het vullen van de maag.

Het valt mij op dat de mensen hier heel vriendelijk zijn en altijd een lach op hun gezicht hebben. I like it here 😊

Aan het eind van de midddag kwamen we aan in Graskop. Voordat we naar het hotel gingen,brachten we eerst nog een bezoek aan “Gods Window”.

Vanaf dit punt kijk je van een ernorme rots uit op een 1500 meter diep ravijn. Je staat hier op het uiterste puntje van het zogenaamde Highveld, de laatste uitloper van Drakensbergen. Het uitzicht was adembenemend en in de verte kregen we al een kleine indruk van het Krugerpark.

Na het inchecken gingen we naar onze kamers om ons klaar te maken voor het diner. Het eten bestond uit een heerlijke soep vooraf, het hoofdgerecht bestaande uit kip met wat verse groente en een waanzinnig lekker dessert met custard.

In de avond begon het al flink af te koelen dus zaten we na het eten gezellig met een groepje bij de open haard en kwamen alle verhalen en reiservaringen los.

Het is een leuke, maar vrij jonge groep waar we gezellige en mooie 16 dagen mee gaan beleven.

Door het warme vuurtje, de wijn en de indrukken van deze dag werd het op een gegeven moment toch tijd om het bed op te zoeken.

Het Graskop hotel waar we 2 nachten verblijven is een soort kunsthotel. Iedere kamer heeft een thema en is gevuld met moderne kunst. In onze kamer hangen bijv 3 schilderijen boven het bed; in de buitenste twee zitten gepimpte kussens en in de middelste een opgerold dekbed. Aan de andere van de kamer hangen drie zilveren bordjes met op ieder bordje een opgevouwen pannenkoek. Hoe verzin je het haha.

Op de gang staat er een ouderwetse televisie die ook veranderd is in kunst. Iedere keer wanneer je door de gang naar je kamer loopt zie je weer iets nieuws waar je met verbazing naar moet kijken en vervolgens hard in de lach schiet. Het personeel van dit hotel is ook super vriendelijk en in het Afrikaans Nederlands hebben ze altijd tijd voor een praatje.

Dag 3

4 september 2017

Panoramaroute.

Na een heerlijke nachtrust was ik al vroeg wakker, dus ben onder de douche gesprongen om vervolgens in de tuin van het hotel te genieten van de morgenzon. Het was nog vrij mistig maar de zon deed al hard zijn best om ook wakker te worden.

Ik begon met 4 lagen kleding (de temperatuur is hier in de nacht rond de 5 graden) maar al snel ging laag naar laag uit. Onder het genot van een kopje koffie en fluitende vogels zat ik in de tuin met mijn laptop deze blog te schrijven. Wat is dit genieten zeg.

Het ontbijt konden we ook in de tuin nuttigen en daarna was het tijd om ons klaar te maken voor de Panoramaroute.

De eerste stop was bij de Three Rondavels viewsite. De drie bergkoppen moeten drie vrouwen voorstellen. In het dal was een schitterend blauw meer.

De tweede stop was bij de Bourke’s Luck Potholes. In de rotsen zijn allemaal rondingen en de stenen bestaan uit mooie kleuren. Vanaf een soort hangbrug had je een mooi overzicht over het geheel.

Hier komen ook de Treur en de Blijde rivier bij elkaar.

De rivieren zijn volgens de mythe ontstaan doordat vier expeditieleden, bestaande uit twee mannen en twee vrouwen, hier verbleven. Op een gegeven moment gingen de mannen op pad maar kwamen niet meer terug. Door het vele huilen van de vrouwen ontstond er een rivier die de Treurrivier werd genoemd. Na enkele weken kwamen de mannen opeens weer terug bij het kamp en de vrouwen waren zo bij dat ze maar bleven huilen van blijdschap. Je snapt het waarschijnlijk al…. toen ontstond er van de vele tranen weer een rivier wat de Blijde rivier is geworden.

De derde en laatste stop was bij hoge waterval. Voor de liefhebbers was er een mogelijkheid om helemaal naar beneden te lopen, maar gezien de korte tijd die wij hadden en aangezien je ook weer naar boven moet klimmen had ik daar niet zoveel zin in. De watervallen in Mexico maakte meer indruk op mij dan deze deed. Zijn dit de eerste tekenen van verzadiging? Ik hoop het niet want ik heb nog zoveel landen op mijn lijstje staan om te bezoeken dus ik ben nog lang niet klaar met reizen.

Bij terugkomst hadden we de middag vrij te besteden. In Graskop zelf is er niet heel veel te doen dus besloten we van de zon te genieten in de hoteltuin. Dat was op zich geen straf hoor geloof me. Toen was het tijd om weer te gaan douchen en vervolgens klaar te maken voor het diner in het dorp.

Dag 4

5 september 2017

Richting het Krugerpark

Omdat een gedeelte van de groep de sunset game tour in het Krugerpark wilde doen, moesten we voor 15 uur al bij onze lodges zijn. Dit hield in dat we heel vroeg moesten vertrekken vanuit Graskop.

Tijdens het laatste stuk wat langs het Krugerpark liep zagen we de eerste grote dieren al. Een groep leeuwen in de schaduw onder een boom lagen te rusten was toch wel een mooi hoogtepunt.

Bij aankomst van onze lodge kregen we de sleutel en moesten we ons haasten voor de gamedrive. We werden opgehaald door een busje die ons naar het park bracht. Daar stonden de rangers al op ons te wachten. Een daarvan had een Ken-achtig uiterlijk en de jonge dames (ook de wat oudere) onder ons wilde maar al te graag bij hem in de open jeep.

Bij de ingang lagen twee cheetah’s die als pup zijn gevonden en waarvan de moeder dood was. Deze cheetah’s zijn door de mensen opgevoed maar hebben wel geleerd voor hun eigen voedsel te jagen. Doordat zij aan mensen gewend zijn konden we dus heel dichtbij komen en hier mooie foto’s van maken.

Later deze rit zagen we nog nijlpaarden die heerlijk in de avondzon aan het badderen waren. Verder ook nog roofvogels en uiteraard de buffels en neushoorns. De rangers DJ vertelde dat de hoorn van de neushoorn er om de twee jaar afgezaagd wordt om te voorkomen dat stropers de neushoorn dood maakt. Zonder hoorn zijn ze het niet waard om te stropen. Een hoorn van de neushoorn is net als met de nagels van de mens, deze groeien vanzelf weer aan en zijn gevoelloos bij het verwijderen.

Na een hele mooi zonsondergang liet DJ ons nog wat dieren met behulp van een grote zaklamp zien. Toen was het alweer tijd om richting de lodge te gaan.

De lodges zien er heel mooi en verzorgd uit. Om het kamp staat een hoog hek om te voorkomen dat het grote wild ons komt bezoeken. Soms zie je op de lange oprit van het park wel een nieuwsgierige giraffe die wil weten wat wij in zijn gebied komen doen. In de avond was er een soort van braai voor ons geregeld en gingen we met de groep gezamenlijk eten om vervolgens in bed al onze indrukken van deze dag een plekje te geven.

Dag 5

6 september 2017

Krugerpark

Om 4.30 uur ging voor ons de wekker alweer af want we er stond wederom een full day game drive op het programma. Het Krugerpark is vooral bekend om de "Big Five". De Big Five bestaat uit vijf dieren; de olifant, de neushoorn, de buffel, de leeuw en het luipaard. De reden dat deze dieren op de lijst staan van de Big Five heeft onder andere te maken met de grote en de gevaarlijkheid van het dier. De voornaamste reden van de naam is toch uit de tijd van de trofee jagers. Al deze dierensoorten zijn in het algemeen lastig te benaderen, helemaal ten opzichte van andere dieren. Zo vallen olifanten, buffels en neushoorns aan wanneer je te dichtbij komt of als ze gewond zijn. De leeuw en de luipaard zijn sowieso al wat moeilijker te vinden en zijn altijd gevaarlijk voor mensen. Wanneer zij zich bedreigd voelen kiezen zij voor de aanval. Luipaarden zijn erg schuw en daardoor moeilijk te vinden.

Na het ontmoeten van onze gids voor vandaag namen we plaats in onze jeep. Al heel snel zagen we heel veel giraffen, zebra’s, buffels, kudde olifanten en andere dieren. Helaas zagen we deze dag geen leeuwen, maar we hadden al 3 van de big five gezien, dus met een tevreden gevoel gingen we naar huis.

Bij terugkomst hadden we tijd om de foto’s even na te kijken en ons voor te bereiden voor het diner. Tot nu toe hebben we overal heerlijk gegeten en wat ons ook opvalt is dat het overal zo schoon is. Zelfs de openbare toiletten in het park zijn super schoon.

Dag 6

7 september 2017

Krugerpark

Ook vandaag moesten we weer vroeg de wekker zetten omdat we weer naar het Krugerpark gingen voor de tweede full day game drive. Het voordeel van vroeg opstaan is dat je ook een zonsopkomst ziet. Wat ik van onze reisleidster Romé begreep is dat ze in Zuid-Afrika de mooiste zonsopkomst hebben. Dat zeggen we natuurlijk allemaal, maar ik kon wel bevestigen dat het inderdaad heel indrukwekkend was. Het leek wel of de lucht in vuur en vlam stond.

De wolken waren rood gekleurd en verlicht door de opkomende zon.

We hadden allemaal het gevoel dat dit wel eens een hele mooie dag kon gaan worden. En inderdaad net voor wij het park in reden lagen er onder een boom al een paar leeuwen onder de bomen. Zo die hadden we vast binnen, want het zien van leeuwen en de luipaard stond toch wel heel hoog op de lijst. Onze gids voor de dag, Ernest, stond al op ons te wachten. Onderweg zagen weer heel veel mooie dieren, eigenlijk nog meer dan de dag ervoor. Op een gegeven moment kreeg Ernest via de mobilofoon door dat er leeuwen waren gespot, maar het was wel ongeveer een uur rijden. Het Krugerpark is ongeveer net zo groot als België.

We hadden de keuze om snel naar deze locatie te gaan maar het nadeel was dan wel dat als we onderweg nog iets zagen we daar niet voor konden stoppen. De andere keuze was het rustig aan doen, maar het met het gevolg dat we misschien de leeuwen zouden missen. Uiteraard gingen we voor keuze één dus gas op die plank op de linker baan op naar de leeuwen. We kwamen op het juiste moment aan bij de plaats waar de leeuwen waren gespot. In de verte zagen we drie leeuwinnen langzaam opstaan om hun weg verder in het veld te vervolgen. De spanning die je op dat moment dan voelt is bijna niet te beschrijven. De camera's klikte op volle toeren om mooie plaatjes te kunnen schieten. Helaas zaten ze wel wat verder weg, waardoor sommige met een gewone camera moeite hadden om een beetje foto te maken. Maar het moment was voor iedereen al voldoende. Op de terugweg zagen we onder een boom nog drie cheetah's liggen, maar deze waren te ver weg om er een foto van te maken. Met de verrekijker kreeg je ze nog wel aardig in beeld, dus daar moesten we het maar mee doen. Verder zagen we niet veel bijzonders meer, maar het was een volmaakte dag.

Bij het diner gaf onze chauffeuse Linda nog een prive optreden op haar gitaar. Het personeel vond dit zo leuk dat ze spontaan mee gingen zingen in het Afrikaans.

Het was een mooie afsluiter van deze dag. De koffer werd weer gereed gemaakt voor de volgende dag we gaan dan richting Swaziland.

Dag 7

8 september 2017

Richting Swaziland

Al heel vroeg vertrokken we richting de grens van Zuid-Afrika en Swaziland. Swaziland is een land in Afrika dat grenst aan Zuid-Afrika en Mozambique. Swaziland is sinds 1968 onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk. De hoofdstad van Swaziland is Mbabane. Swaziland is een land dat 100.000 jaar geleden al werd bewoond. Het landschap staat bekend om de vele Natuurreservaten waar je dieren als neushoorns, zebra’s, nijlpaarden, giraffes en krokodillen tegen komt. Het land staat ook bekend om ietwat vreemde tradities. Zo mag de koning van Swaziland elk jaar een nieuwe maagd kiezen uit duizenden maagdelijke vrouwen met een ontbloot bovenlichaam tijdens de traditionele vruchtbaarheidsdans.

Het was een mooie maar lange rit. Bij aankomst van de grens moesten we allemaal uit de bus. Bij de eerste controlepost kregen we een stempel in ons paspoort om ons uit te checken voor Zuid-Afrika. Na een stukje niemandsland van ongeveer 5 minuten wandelen kwamen we bij de tweede controlepost. Daar kregen we een stempel voor Swaziland en mochten we de bus weer in. We moesten nog een uurtje rijden door de bergen, totdat we aankwamen bij onze locatie voor de aankomende twee dagen. Onze slaapplekken waren heel bijzonder. Dit keer gingen we slapen in traditionele "Beehives". Ze lijken op een soort bijenkorven maar van binnen ziet het er goed en compleet uit. Het gaf wel een unieke sfeer.

Op het park liepen verschillende dieren zoals het wrattenzwijn en de impala's. Het restaurant ligt over een riviertje waardoor je uitzicht hebt op de krokodillen en nijlpaarden. Ik had een klamboe meegenomen omdat er was verteld dat hier veel muggen zouden zijn, maar ook de spinnen en andere kruipdiertjes wilde ik tijdens mijn slaap niet persoonlijk tegenkomen. Alleen de klamboe was een ding apart, aan de voorkant zat een soort van koepel waar mijn hoofd onder zou komen te liggen en de rest van de klamboe lag als een laken over mij heen. Het was kunst om erin te kruipen, waardoor Marion niet meer bij kwam van het lachen. Zelfs de buren kwamen kijken wat er aan de hand was.

Uiteindelijk heb ik het ding maar opgepakt en in een hoek gegooid. Dan maar het risico nemen om te slapen tussen de spinnen en andere griezelbeestjes. Het is gelukt want de volgende morgen ben ik toch nog gezond en wel wakker geworden zonder kruipdiertjes in mijn bed.

Dag 8

9 september 2017

Swaziland.

Vandaag zou het een actieve dag gaan worden. Een gedeelte van de groep ging biken of wandelen onder begeleiding van een gids en ik ging met een paar groepsgenoten paardrijden. Het voordeel van op een paard door de natuur rijden is dat de dieren niet voor ons weglopen. Hierdoor konden we heel dichtbij de zebra's, impala's en buffels komen. In de verte zagen we ook nog wat nijlpaarden maar we waren te ver weg om daar een goede foto van te kunnen maken. Dat was wel jammer omdat ze aan het stoeien waren met elkaar.

Het was een schitterende rit door een heel mooi landschap. Na afloop kon in alleen nog maar wijdbeens lopen van de spierpijn. Ik vrees dat dit morgen nog veel erger gaat worden.

In de middag was er tijd om lekker even te chillen en te genieten van het mooie landschap. Met een paar gingen we wederom genieten van het landschap. Onderweg kwamen we verschillende vogels tegen waaronder de weaver en de bijeneter. De weavers zijn kleine gele vogeltjes die ADHD hebben. Ze waren druk met het maken van een nest. Het af en aan vliegen van de verschillende mannetjes en het bouwen van het nestje is bijzonder om te zien. Voor zeven aaneengesloten dagen vliegt het mannetje van hot naar her om een mooi nestje voor zijn toekomstige vrouwtje te bouwen. Wanneer het mannetje vind dat het nestje af is mag het vrouwtje het nestje komen inspecteren. Staat het nestje ze niet aan dan sloopt ze heel het nestje tot er niets meer van over is en mag het mannetje weer opnieuw beginnen. Die mannen hebben toch eigenlijk een zwaar leven als je het zo bekijkt. Een stukje verderop zagen we een eiland vol met krokodillen en in het water lag een dode impala. De krokodil bijt het beest eerst dood om het vervolgens een paar dagen in het water te laten verteren zodat het vlees makkelijker van het beest af te scheuren is.

De zon gaat hier al heel vroeg onder (half 5 / 5 uur) en door het uitgestrekte landschap gaf dit een mooi resultaat voor de foto's. Na het gezamenlijke diner gingen we nog even met elkaar bij het kampvuur zitten en werd er veel gelachen en vooral gedronken. Ook kregen we nog een optreden van de plaatselijke bevolking. Zij deden een vruchtbaarheidsdans die ook wordt gedaan voor de koning in de hoop de toekomstige vrouw te worden. Het is de bedoeling heel veel geluid te maken en het been zo hoog mogelijk omhoog te gooien. De mannen proberen indruk te maken met hun speren (in dit geval stokken) en gooien ook het been zo hoog mogelijk. Uiteindelijk was het toch echt tijd om naar bed te gaan, omdat de wekker al weer heel vroeg af zou gaan.

Dag 9

10 september 2017

Swaziland - Zuid Afrika.

Al heel vroeg gingen met de bus weer richting Zuid Afrika. Het hele ritueel bij de grens herhaalde zich weer. Eerst een exit stempel halen van Swaziland om vervolgens 500 meter verder weer een stempel te halen om Zuid Afrika binnen te mogen. Bij de grens is het geen tijd om grapjes te maken, want de mensen hier nemen hun taken heel serieus en lachen staat niet in hun woordenboek. Wat een stelletje chagrijnen zeg! Onderweg zijn we nog even gestopt bij een soort ambachtswinkeltje waar kaarsen worden gemaakt in de vorm van allerlei dieren in verschillende vrolijke kleuren. Het was leuk te zien hoe dit werd gedaan en uiteraard moest hier het nodige worden gekocht. Dit was eigenlijk het eerste souvenir winkeltje waar flink werd ingeslagen.

Na dit te hebben gezien reden we verder richting Kwazulu-Natal waar we in het Hluhluwe National Park (spreek uit: "Sloes-sloewie" en dan flink slissen) zouden verblijven. We kwamen hier al aan het begin van de middag aan en verblijven hier maar één nacht. Het is een luxe park waar met name ananas wordt geteeld. In de avond werd er na het diner een show gegeven door het personeel van het park. Eigenlijk lijkt het heel veel op de dansen van wat we eerder zagen in Swaziland. Proberen het been zo hoog mogelijk te gooien om de ander te imponeren. Verder was het veel gegil wat zingen voor moest stellen. Leuk om te zien..maar een beetje eentonig soms. Het nationale volkslied wat zij zongen was wel een mooi kippenvel moment. Uiteraard hebben we nog even bij het kampvuur gezeten wat speciaal voor ons was aangestoken, want in de avond koelt het toch wel flink af. Na afloop werd het weer tijd de koffer voor de volgende dag klaar te maken en te gaan slapen.

Dag 10

11 september 2017

National park van Hluhluwe De volgende ochtend gingen we naar het Nationale Park van Hluhluwe. Samen met het aangrenzende Umfolozi National Park vormt dit één geheel.

De omgeving ziet er heel anders uit dan in het Krugerpark. Het Hluhluwe park is veel heuvelachtiger en groener en dat terwijl het nog lente is en alles nog moet uitlopen. We zagen al snel weer allerlei dieren, maar door het landschap gaf het een hele andere sfeer. Later kwamen we nog een kudde olifanten tegen langs de kant van de weg. Met drie jeeps stopte we om foto's te maken, vooral omdat een gedeelte aan het oversteken was. Opeens verscheen er een jong olifantje wat in paniek raakte, waarschijnlijk door het zien van onze jeeps die zijn weg versperde om over te steken. Door zijn paniek kwam moeder olifant weer met veel getetter terug over de weg stieren. Onze gids zag dit en gaf vol gas vooruit om de olifanten te ontwijken. Het was heel even een spannend moment, vooral omdat de olifanten echt in paniek waren en het zomaar anders had af kunnen lopen als onze gidsen niet alert hadden gereageerd.

Tussen de middag stopte we ergens hoog op de berg om een groepsfoto te maken en te genieten van het uitzicht.

Aan het einde van de safari zijn we gelijk doorgereden naar ons volgende verblijf in St. Lucia.

St. Lucia is een klein plaatsje aan de oostkust van Zuid-Afrika en uitvalsbasis voor het iSimangaliso Wetland Park. Dit is het grootste wetland reserve van de wereld dat zelfs helemaal doorloopt tot de grens met Mozambique. iSimangaliso Wetland Park staat op de UNESCO wereld erfgoedlijst.

Net voor het stadje moesten we over een brug en wanneer je naar beneden keek zag je direct al een heleboel nijlpaarden bij het water liggen. De nijlpaarden zijn koudbloedige dieren en kunnen hun eigen temperatuur niet regelen. Overdag verblijft de nijlpaard in het water, zodat het beschermd is tegen oververhitting, uitdroging en zonnebrand. Dat is ook echt wel nodig want de temperaturen beginnen hier overdag al aardig op de lopen tot de 30 graden. 's Nachts verlaat hij het water om te grazen. Het nijlpaard graast bij voorkeur solitair op korte grasvelden. Hij heeft meestal vaste paden van het water naar de graasweide. Op een nacht kan een nijlpaard acht tot tien kilometer afleggen om bij de graasplekken te komen. In uitzonderlijke situaties is hij tot 30 kilometer van het water te vinden. Het nijlpaard graast met de grote, stevige leerachtige lippen, niet met de tanden. Gras vormt het voornaamste voedsel: in een nacht kan het tot zestig kilogram aan gras eten. (bron: Wikipedia)

Na het installeren op de kamers gingen we met een aantal richting de brug om de nijlpaarden te fotograferen. Het mooie is wanneer deze de bek opendoen en veel geluid produceren. Zij doen dit met name wanneer ze denken dat er gevaar dreigt. Voor de foto's ziet het er in ieder geval heel indrukwekkend uit. In de avond gingen we met zijn allen ergens eten waar er weer een paar jongens een Afrikaanse dans opvoerde. Toen ze hun fooien binnen waren ze net zo snel weer verdwenen als dat ze kwamen. Niet erg want die herrie begint wel een beetje te vervelen haha.

Dag 11

12 september 2017

Richardsbaai Walvissen spotten.

Om half 6 moesten we al weer in de busjes zitten om richting Richardsbay te gaan. Vandaag gaan we walvissen spotten. Van juni tot november passeren bultrugwalwissen en zuidkapers de kust op hun weg van Antarctica richting Mozambique, dus de kans dat we ze gaan zien is erg groot. We gingen met zijn allen op boot met een upperdeck. Sommige bleven beneden zitten en een paar gingen naar boven. Het uitzicht vanaf hier was beter omdat je een beter zicht had over de zee.

Opeens zagen we iets spuiten, en dat bleken een walvisvrouwtje te zijn met een jong. Even later zagen we ze regelmatig boven water komen, wat een geweldig gezicht was dit.

Ook zwommen er een groepje dolfijnen wat het plaatje compleet maakte. Op de terugweg zagen we opeens een walvis heftig met zijn staart op het water slaan. Ze doen dit om de mannetjes te imponeren maar ook om hun territorium af te bakenen. De camera maakte volle toeren, geweldig was dit. Nog iets verder sprong een walvis ver boven het water uit wat een nog mooier gezicht was. We hadden geluk, want door het rustige weer komen de walvissen vaak niet zover boven de waterspiegel uit. Wij waren er in ieder geval heel blij mee.

Een aantal waren wel weer blij met het rustige weer, want die zagen groen doordat ze zeeziek waren. Eenmaal aan wal was dat gelukkig weer snel over.

Later in de middag hadden we weer een boottocht op het programma. Dit keer gingen we (op een veel rustigere boot) nijlpaarden spotten op de st. Lucia Estuary. Deze zitten hier volop dus hadden we al vrij snel een paar in beeld. De jonge kalven zijn schattig om te zien, maar ook dat zijn al rovers in de dop. In de avond worden we ook gewaarschuwd om goed op te letten wanneer we over straat lopen, want de kans is groot dat je ze zomaar zou tegen komen. Nijlpaarden zijn nachtdieren en wanneer ze zich bedreigd voelen heel gevaarlijk kunnen zijn. Tijdens de boottocht zagen we ook nog een hele grote Afrikaanse visarend die zijn naam eer aan deed, want hij pikte een vis uit de rivier. Uiteraard waren we hier niet op voorbereidt en te laat om een foto te maken. Ach het zit in mijn geheugen, en dat is prima zo.....al had ik graag...pfff..

In de avond zijn we met een vast groepje gaan eten bij een restaurant waar we al eerder deze dag de lunch hadden genuttigd. Het was weer een geweldige dag. Met name de walvissen heeft een mooie indruk op mij gemaakt. Op zo'n moment besef ik wat een enorm "rijk" en gelukkig mens ik ben om deze mooie dingen keer op keer weer mee te mogen maken.

Dag 12

13 september 2017.

Vrije dag in St. Lucia.

Een aantal van de ons had geen zin om de hele dag in St. Lucia te blijven dus hadden we met 5 groepsleden nog een laatste gamedrive gereserveerd. Spijt zouden we hier zeker niet van krijgen alleen het enige vervelende was dat we weer vroeg ons bed uit moesten. We werden om 6 uur opgehaald door Patrick, onze (zeer) leuke gids van deze dag. Toen we het iSimangaliso Wetland Park van St. Lucia in reden zagen we al dat dit een mooie rit ging worden. Ook de natuur was hier heel anders dan tijdens de vorige safari's. Aangezien we de luipaard nog steeds niet hadden gezien hoopte we dat deze dag succesvol zou gaan worden. Tijdens de rit speurde we de bomen af en keken we goed onder de bomen, maar helaas ook dit keer zagen we ze weer niet. We moeten ons er maar bij neerleggen dat we tijdens deze vakantie niet alle 5 de dieren van de Big Five gaan zien.

Na enkele uren te hebben gereden door het park kwamen we uit bij het strand en hier zouden we ons ontbijt nuttigen. Totaal geen verkeerde plek, aangezien er hier wind stond, het uitzicht werkelijk perfect was en over het ontbijt hadden we ook niets te klagen. Deze dag zou de warmste dag sinds tijden worden was ons voorspelt dus de wind kwam als geroepen. Op een rotsenpartij aten we ons ontbijt op en maakte nog wat selfies.

Een half uurtje later was het weer tijd om deze mooie locatie te verlaten en reden we verder door het park. We zagen wat waterbokken, waterbuffels en nijlpaarden die de verkoeling op zochten in het water. De temperatuur was inmiddels gestegen naar 35 graden en er was een hele warme tropische wind. Rond 13 uur kwamen we aan bij onze tweede locatie aan het strand. Toen we uit de jeep klommen zagen we al snel heel veel aapjes. De gids Patrick waarschuwde ons dat we de apen niet mochten voeren en eigenlijk helemaal geen aandacht moesten schenken. Ze zijn namelijk heel slim; ze laten de kleine baby aapjes onze aandacht trekken, terwijl de grotere apen achter ons om, het eten weg stelen.

Ik stond op een gegeven moment met een pakje drinken en mijn mobiel in mijn hand te kijken naar de baby aapjes en voelde opeens iets trekken aan mijn hand. Voor ik het wist werden mijn pakje drinken en mobiel van achteren uit mijn hand gegrist door een aap. Gelukkig viel mijn mobiel op de grond maar mij pakje drinken zag ik de boom in verdwijnen met een aap die mij nog net niet uitlachte voor mijn onoplettendheid. Goed opletten dus!

Op het strand zagen we in de verte enkele walvissen boven het water uit komen, maar het was helaas te ver om deze te fotograferen. Patrick had inmiddels voor ons de "braai" aangezet en en stonden verschillende salades op de tafel. Deze moesten we letterlijk met ons leven bewaken, omdat de apen op gepaste afstand stonden te loeren naar al dit lekkers. Patrick had een katapult bij zich en door het geluid alleen al bleven de apen ook van ons eten af. Ze waren inmiddels zelfs in onze jeep geklommen om te kijken of daar misschien iets te halen viel.

Aangezien dat niet het geval was hadden ze als dank hun behoefte in de jeep gedaan. Volgens Patrick uit woede dat wij ze geen eten gaven. Na de wat onrustige maar heerlijke lunch vervolgde wij onze weg weer door het park waar we nog wat mooie roofvogels zagen en andere dieren. Aan het einde van deze geweldige safari werden we netjes weer afgezet bij ons hotel. Daar was nog wat tijd om te chillen in het zwembad(je) en de gemaakte foto's te bekijken. In de avond kregen we opnieuw een "braai" verzorgd door onze chauffeuse Linda en gids Romé. Wat later op de avond gaf Linda ons een optreden met haar gitaar en zongen wij luidkeels maar vals mee. Het was wederom een geweldige dag die weer in de boeken kon als absoluut geslaagd!

Dag 13

14 september 2017

Richting Drakensbergen

Al vroeg zaten we aan het ontbijt om ons vervolgens klaar te maken voor wederom een lange rit richtig onze laatste locatie Drakensbergen. Onderweg nam de bewolking toe en begon het op een gegeven moment zelfs te regenen. Toen wij aankwamen in Durbin voor een korte stop was het koud en regende het nog steeds. Wat wen je toch snel aan het mooie weer. Toen we verder reden richting Drakensbergen stopte we nog een keer om te lunchen en wat inkopen te doen voor de volgende dag als wij naar een lokale school zouden gaan. Het weer was inmiddels ook verbeterd en tikte de thermometer al weer 31 graden aan. Hier kan ik toch veel beter aan wennen hoor dan regen.

Toen we aankwamen op onze locatie viel onze mond open van verbazing. Een zeer luxe hotel midden in de bergen van Drakensbergen. Het uitzicht was adembenemend mooi. De kamers waren zo groot dat je er bijna in kon verdwalen en wanneer je de tuindeur opendeed keek je uit op de mooi aangelegde tuin en als achtergrond de bergen.

Helaas verblijven we hier maar twee nachten, onze laatste twee nachten in het mooie Zuid-Afrika. In de avond was er een sjiek buffet en kletsten we nog wat na op het terras om vervolgens te gaan slapen.

Dag 14

15 september 2017

Drakensbergen.

Een aantal van onze groep gingen al vroeg weg om een lokale school te bezoeken en een city tour te doen. Aansluitend zouden ze gaan wandelen door de bergen. Ik had daar niet zo heel veel zin in mede doordat ik al 16 dagen heel moeilijk loop door een dom ongelukje net voor mijn vakantie, dus vond ik het wel best zo en bleef ik alleen achter in het hotel. Ik heb hier heerlijk in het zonnetje gezeten met mijn laptop en mijn camera bij de hand. Later ben ik zelf nog wat door het gebied hier gaan lopen om wat foto's te maken. Ik vond het ook zonde om niet te kunnen genieten van deze mooie laatste locatie door een city tour. Ik merk dat ik echt een natuurmens ben en al dat culturele gedoe kan mij een beetje gestolen worden haha...

Rond 14 uur kwam de groep weer terug en was het gelijk gedaan met de rust. We kregen een kleine lunch en de rest van de dag konden we vrij besteden. Sommige gingen wat bij het zwembad zitten, andere pakte een boek en weer andere liepen wat rond over het grote terrein. Rond een uur of 5 zijn Marion en ik naar een punt gelopen waar je mooi de zon onder zag gaan achter de vele bergen.

Daarna was het al weer tijd voor het diner. De dagen gaan hier naar mijn gevoel veel te snel. Waarschijnlijk komt het ook omdat het om 17.30 uur al donker is en we iedere dag weer zoveel mooie dingen mee maken.

Tijdens het diner gaf Henk (een van de groepsleden) namens ons allen een mooie speech voor Romé en Linda en werden er tasjes met een kaart en fooi aan hen gegeven. Dit was dan toch echt onze allerlaatste avond samen. Na het diner hebben we nog even de restjes alcohol opgemaakt en werd er flink gelachen en gezongen. Het liedje van de "The Lions Sleeps Tonight" kan ik nu echt niet meer horen, met dank aan Willem en Henk. In mijn slaap was ik nog steeds het refrein aan het zingen.... A-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh, a-weema-weh

Dag 15

16 september 2017

Soweto en Johannesburg

Nadat alle koffers voor de allerlaatste keer weer in de bus waren geladen door Linda was het tijd om richting het vliegveld te gaan. Maar eerst zouden we een stop maken in de stad Soweto, de geboorte stad van Nelson Mandela.

Soweto is een grote maar voornamelijk arme stad met vele Townships. Waarschijnlijk was er tijdens het eten van gisteren iets niet goed, waardoor een groot gedeelte van de groep ziek was geworden. Hierdoor moesten we vaker stoppen dan dat we normaal gesproken deden. Wel zuur om op de laatste dag van je vakantie zo beroerd te zijn. Maar goed door dit alles werd de planning voor deze dag iets anders. Bij aankomst in Soweto stapte een lokale gids in onze bus die de rondleiding door deze stad verder zou verzorgen. We kregen veel informatie over de bevolking en de stad, maar helaas was niet alles even goed te verstaan. Na een half uur te hebben gereden, hadden we een lunch in de straat waar Nelson Mandela heeft gewoond. Het was een restaurantje waar ik normaal gesproken hard voorbij zou zijn gelopen, en het eten (in de vorm van een buffet) zag eruit of het al een keer eerder was gegeten, maar uiteindelijk was het boven verwachting heerlijk. We zien wel of de andere helft van de groep nu ook ziek gaat worden.

Na het eten staken we de straat over om heel even bij het huis van Mandela te gaan kijken. Eigenlijk was het de bedoeling om hier ook naar binnen te gaan, maar door het tijdsgebrek is dit niet meer gelukt. Persoonlijk vond ik dit wel heel jammer, want Mandela is toch een status icoon en een legende. Nog een half uurtje door de stad te hebben gereden werd het tijd om de gids weer af te zetten en gingen wij door richting Johannesburg. Het afscheid op het vliegveld ging helaas heel gehaast en zonder wat te zeggen was het grootste gedeelte van de groep al weg. Wij bleven met nog 3 andere personen achter en ook wij namen afscheid van Romé en Linda.

Doordat de rest van de groep een eerdere vlucht hadden moesten wij ons nog 6 uur op het vliegveld vermaken. Uiteindelijk zijn we bij een restaurant gaan zitten om nog wat te eten en de tijd te doden. We werden hier geholpen door een vriendelijk jong meisje die ons aan alle kanten wist te vermaken met haar mooie glimlach. Tijdens het afrekenen gaven wij haar dan ook een flinke fooi als dank. Sommige gaven 100 rand als fooi wat omgerekend €6, 50 is. In Nederland zouden we met een minderwaardige blik worden aangekeken, maar dit meisje kwam terug met haar manager met de vraag of dit geld daadwerkelijk voor haar bedoeld was en of wij geen fout hadden gemaakt. Toen wij vertelde dat zij dit echt mocht houden, liep het meisje al dansend en juichend terug naar haar collega's om te laten zien wat voor goede dag zij had. Hoe blij kan iemand zijn met zo weinig geld, dat is voor ons bijna niet voor te stellen.

Doordat wij met ons vijven echt niet uitgepraat raakte over alles wat ons deze reis is overkomen, vlogen de 6 uur voorbij voordat we het wisten. Het was alweer tijd om naar de gate te gaan. Daar stond ons vliegtuig al op ons te wachten.

De vlucht was rustig en verliep zonder problemen. Bij aankomst in Amsterdam heb ik weer een gedeelte van mijn bagage terug gedaan in mijn eigen koffer, want uiteraard was mijn koffer tijdens het inchecken weer te zwaar en mocht ik wat spullen bij Jeanette in de koffer doen. Dank je wel hiervoor!

Toen was het tijd om toch echt afscheid te nemen van de laatste groepsleden waar wij de afgelopen 16 dagen erg mee hebben gelachen en gedronken haha.

Natuurlijk rij ik nooit in één keer naar huis dus na het missen van een afslag kwamen we via een kleine omweg aan bij het huis van Marion. Het was weer voorbij.

Het was een hele mooie reis wat ik voor geen goud had willen missen. We hadden een hele leuke groep en er is heel veel gelachen. We hebben genoten van de natuur en de bewoners van deze natuur.

Nu is het uitzoeken van de foto's begonnen en het maken van een mooi album als herinnering aan deze reis.

Iedereen bedankt voor het bijdragen op welke wijze dan ook, waardoor deze reis absoluut geslaagd is in alle opzichten!!!

V.l.n.r. boven: Jeanette, Willem, Theo, Marion, Jolanda, Yenthe, Wouter, Carlo, Gracia, Lean, Caroline, Netty, Henk, Denise, Martijn, Deborah, Anne-Fleur, Anneloes, Bram en Marloes.

V.l.n.r. onder: Monique, Jolanda en Elyne.

"South Africa group 2017"

Onze toppers Linda en Romé.

Thank you for the beautiful days in South Africa

A big hug from me to xxx