29-09-2016: Dag 1 "Het vertrek"

Vandaag is het eindelijk zover dat we naar Mexico gaan. Na een hele korte nacht haalden we rond 04.00 uur Kim op om naar Schiphol te gaan. Op Schiphol stonden Anneke en Ria al op ons te wachten, zodat we snel onze (te) zware koffers konden inchecken. Ook dat gaat tegenwoordig heel eenvoudig en er komt bijna geen personeel meer aan te pas. Het was maar goed dat Anneke en Ria nooit zoveel meenemen op vakantie, zodat mijn koffer ook werd toegelaten, ondanks het overgewicht.

Daarna was het tijd voor een lekker bakkie koffie om een beetje wakker te worden.

Na een lange vlucht met een (voor ons onverwachte) tussenstop op Cuba kwamen we om 15.30 uur lokale tijd in Mexico aan. Ook hier ging het gelukkig heel snel met de koffers en de overige formaliteiten. Alleen Anneke had de pech dat ze op de knop drukte en rood licht kreeg, wat inhield dat je de koffer helemaal leeg moest maken voor controle. Het was een soort van Russisch roulette... rood is controle, groen licht dan mag je zonder controle doorlopen.

Aangezien wij niet aan het smokkelen waren, konden we na de controle van Anneke door de douane en waren we nu echt in het warme, klamme Mexico aangekomen en kon de reis beginnen.

Onderweg in de bus naar het eerste hotel leerde we alvast de overige reisgenoten een beetje kennen en al snel was de sfeer gezellig.

Bij aankomst in het hotel gooide we snel de koffers op de kamers en gingen we met een groepje Cancún in. De vele beloofde winkeltjes en barretjes, door onze tijdelijke reisleidster hebben wij nooit gevonden of waren er gewoonweg niet. De stad viel daardoor ook een beetje tegen dus kwamen we uiteindelijk weer in het hotel uit om daar nog wat te eten. Door het vroege tijdstip van vertrek, de 14 uur lange vlucht, de warme temperaturen en het 7 uur tijdsverschil, ging na het eten toch echt wel het lichtje letterlijk bij ons uit.

30-09-2016: Dag 2 "Cancún - Xpujil" (475 km)

De nachtrust had ons goed gedaan en met een summier ontbijtje in de maag gingen we op weg in zuidelijke richting naar Laguna Bacalar. Inmiddels was onze reisleidster vervangen door de charmante, grappige Mexicaanse Belg ( ook dat kan) Xavier, die ons onderweg amuseerde met zijn uitgebreide kennis over het land en de gewoontes in combinatie met een flinke dosis humor, waar hij zelf het hardst om moest lachen. Laguna Bacalar is het op een na grootste meer van Mexico en wordt ook wel het meer van de zeven kleuren genoemd. Bij aankomst zagen we gelijk al een hele mooie visarend vliegen en mijn fotohart ging opeens veel sneller kloppen. Bij dit meer, met het schitterende uitzicht gingen we gelijk iets eten en drinken.

Daar zittend gaf het gevoel dat je ergens ver weg in een Caribisch gebied zat. Het water was helder blauw en zag er uitnodigend uit. Gelukkig kregen we na het eten de kans om heel even te gaan zwemmen, wat een aantal van ons zich geen twee keer lieten zeggen. Met een temperatuur van 30 graden in combinatie met een hele hoge luchtvochtigheid was dit een overheerlijke, onverwachte verkoeling.

Na deze overheerlijke duik moesten we helaas weer verder, op weg naar ons tweede verblijf "Chicanna Ecovillage Resort" in Xculculche.

Het resort zag er heel mooi uit met karakteristieke verblijven met hoge rieten daken.

Ik maakte hier nog grapjes over dat het beter maar niet kon gaan regenen...had ik beter niet kunnen doen.

Na het eten begon het al een beetje te onweren en toen wij wilde gaan slapen waren de knallen al flink toegenomen. Ook begon het keihard te regenen, maar het lekkere windje wat door de open ramen kwam vonden we wel even aangenaam. Op een gegeven moment voelde ik wat spetters op mijn gezicht en dacht nog..dat komt door het raam heen. Maar na vele spetters te hebben gevoeld riep in naar Kim ( die al voor dood in bed lag) ..."uhmmm Kim...het regent binnen ook". In eerste instantie geloofde zij mij niet en dacht dat ik weer een grapje aan het maken was. Maar het was geen grap dus ik deed het licht aan en zag dat mijn voeteneinde van het bed al aardig nat was geworden.

Het regende binnen bijna net zo hard als buiten. Het rieten dak had ons toch in de steek gelaten. Ook kwam het water in grote hoeveelheid onder de deur door waardoor de vloer al helemaal blank stond. Gelukkig hadden we onze koffers uit voorzorg al hoog gezet.

Tja wat nu? Helpppppp... maar iedereen van de groep sliep al en hadden geen idee wat er in onze cabin afspeelde. Kim bedacht om de bedden aan de andere kant van de cabin te zetten waar nog wel een droog plekje was en moest hiervoor een deken van de grond rapen. Toen zij de deken optilde kwam een "vriendelijke" schorpioen ons begroeten... oke...dit was the limit !!!!

Dus wij in onze pyjama door de stromende regen naar de receptie..en geloof me dan is 500 meter echt heel ver! Zeiknat kwamen wij daar aan. Nu nog uitleggen wat er aan de hand was terwijl je bijna geen Spaans spreekt en zij geen Engels. Dus met de woorden die ik wel kende en heel veel gebaren konden wij duidelijk maken dat we een "overstroming" hadden. Hij ging het regelen voor ons..."un momento por favor".

Tijdens het wachten kregen Kim en ik door het hele gebeuren de slappe lach en konden niet meer stoppen. Het was ook net of we in een soap waren beland. Een andere man achter de balie stond ons aan te kijken en ik zou op dat moment een euro voor zijn gedachten hebben willen geven.

Binnen een half uur hadden we een nieuwe (droge) cabin en waren onze koffer keurig door de man van de receptie hier naartoe verhuisd. De slappe lach ging in bed nog even door, totdat we toch een beetje in slaap zijn gevallen. Dat onze buren ons niet hebben gehoord, blijft voor Kim en mij een wonder, want we hebben echt wel heel veel herrie gemaakt. Ps: de foto van de schorpioen is niet heel scherp, maar ik was ook in een totale shock, zoals je misschien kunt begrijpen :-)

01-10-2016: Dag 3 "Xpujil - Palenque" (375 km)

Tijdens het ontbijt hadden we in ieder geval leuke verhalen te vertellen over onze wilde nacht, waarvan niemand iets had meegekregen.

Voordat we zouden vertrekken naar de volgende locatie was er nog heel even tijd om wat kleine diertjes te fotograferen.

Toen was het toch echt tijd om deze mooie locatie te verlaten om verder te gaan naar Becan waar we onze eerste Maya tempel zouden bezoeken.

Bij de tempel kregen we een uitgebreid verhaal van Xavier, o.a. over de verschillende bouwstijlen die er zijn en wat de functies van de tempels waren destijds. De vindplaats van deze tempel stamt rond 550 v.C. en men denkt dat het het belangrijkste Mayacentrum was in Rio Becregio.

Na de uitleg was het eindelijk tijd om de tempel te beklimmen. De treden waren smal en steil. Naar boven was dan ook geen probleem, maar voor dezelfde weg naar beneden af te dalen was toch wel een flinke dosis moed voor nodig. Je hebt het gevoel dat je in de diepte kijkt en je voeten niet op de trede passen.

Eerst maar genieten van het mooie uitzicht van wat we boven hadden en die moed kwam later wel.

Uiteindelijk moesten we dan toch naar beneden om de overige ruïnes te bewonderen met de bijbehorende verhalen van Xavier. Wat kan die man mooi vertellen en wat weet hij veel.

Toen was het tijd om verder te rijden en op een gegeven moment kwamen we aan bij het schitterende resort "Hotel Misión" in Palenque. Na het inchecken was er nog heel even tijd om wat te zwemmen en te eten om vervolgens te gaan slapen.

02-10-2016: Dag 4 "Palenque en omgeving"

Vandaag stond er een bezoek aan de ruïnes van Palenque op het programma. Dit was erg interessant en je kon duidelijk het verschil zien met de vorige tempel qua bouwstijl. Er waren hier meer toeristen en de ruïnes waren ook beter onderhouden. Doordat er meer toeristen komen, waren er dus ook meer handelaren, die soms heel irritant en opdringerig konden zijn.

Ook de temperatuur liet ons weer flink zweten, waardoor het beklimmen van de ruïnes ervoor zorgde dat we vooral veel vocht kwijt raakte.

Aangezien de ruïnes zich midden in het regenwoud bevindt, was het een mooie en afwisselende wandeling van de ene naar de andere tempel, uiteraard weer met de uitgebreide informatie van Xavier.

Tijdens de wandeling kwamen we ook nog langs een kleine waterval wat de sfeer van de omgeving perfect maakte.

Aan het einde van de wandeling bezochten we ook nog een museum waar de verhalen van Xavier ons nog duidelijker werden getoond.

Bij terugkomst in ons hotel was er tijd om heerlijk te ontspannen in het zwembad met een gezonde cocktail. In het zwembad zelf hadden ze een soort ligbedden gemaakt en we besloten dat we de komende uren het water niet meer uit zouden gaan.

Dit was pas echt een vakantiegevoel, zeker met de geluiden van wat brulapen en tropische vogels op de achtergrond in combinatie met het warme zonnetje op onze huid.

In de avond gingen we Palenque nog even in om een hapje te eten. Het was een drukke maar gezellige stad met op een plein in het centrum waar luide muziek was, families elkaar opzochten om gezellig samen te zijn. Je merkt doordat de temperaturen aangenaam zijn de mensen eigenlijk alleen maar buiten leven.

Uiteindelijk hebben we ons culinair laten verwennen in een Mexicaans restaurantje om daarna toch maar ons bedje op te zoeken.

03-10-2016: Dag 5 "Palenque - Tonina - San Cristóbal de las Casas". (250 km werd 400 km)

Het was de bedoeling om vandaag van Palenque via de bergen naar Tonina te rijden om daar ruïnes te bezoeken.

Halverwege, na vele slinger wegen door de bergen, hoorden we via een chauffeur van een andere toeristenbus, dat de weg was afgesloten door middel van blokkades door dorpelingen. De reden hiervan bleef voor ons onduidelijk, maar dat dit vaker voorkomt was wel helder. Ook werd ons duidelijk gemaakt dat doorrijden geen optie was door het dreigende gevaar ter plaatse. Aangezien dit de enige weg was naar Tonina, waren er niet veel andere opties dan weer om te keren en slinger de slinger ..terug naar de hoofdweg. De ruines zouden mogelijk later nog wel een keer op het programma komen ..en zo niet.... so be it.

We vertrouwde op de ervaringen van Xavier en onze goede en trouwe chauffeur Roberto en lieten ons veilig naar onze bestemming brengen.

Wel zijn we onderweg nog even gestopt bij de watervallen van Misol-Ha wat werkelijk schitterend was.

Uiteindelijk hebben we deze dag alleen maar in de bus gezeten en waren blij dat we eindelijk, later dan gepland, na een flinke omweg in San Cristóbal de las Casas aankwamen. Na het verkrijgen van de sleutels en een snelle douche gingen we met een groepje de stad in om wat te eten. We hadden voldoende aan een soepje met wat knoflookbrood mede doordat we waren gesloopt door de lange reis van deze dag. Moe en voldaan vielen we daarna in slaap.

04-10-2016: "San Cristóbal de las Casas en omgeving".

Vandaag stond er een leuke afwisseling op de Mayacultuur en de koloniale dorpjes op het programma. Eerst hadden we een boottocht door de Sumidero Canyon. Deze ravijn torent meer dan 1000 meter boven ons uit en was een indrukwekkend gezicht.

Wat wel jammer was om te zien, was dat het water hier vreselijk vervuild was door plastic en andere troep. De troep komt voornamelijk van de naastgelegen dorpen in het water terecht. De bevolking was wel bezig dit op te ruimen, maar gezien de hoeveelheid hiervan zou dit nog wel maanden gaan duren.

De rondvaart ging in een vogelvlucht en heel veel tijd om op je gemak te fotograferen was er bijna niet. Gelukkig zagen we nog wel wat krokodillen, pelikanen en gieren die we toch nog op de foto konden zetten.

Na de boottocht vertrokken we met de bus iets hoger de bergen in om het eerste dopje San Juan Chamula te bezoeken. Bij aankomst kregen we een rugzak vol met waarschuwingen, bijv. dat we absoluut niet zonder de toestemming van Xavier hier mochten fotograferen. Wanneer je dit wel doet loop je het risico dat de lokale politie je aanhoudt, je camera inneemt (die ben je dan echt voorgoed kwijt) en als ze een slechte bui hebben riskeer je ook nog een gevangenisstraf. Ook in de kerk die wij ging bezoeken, mochten we absoluut niet fotograferen en werd ons zelfs verzocht de camera op te bergen, zodat er geen misverstanden over zouden ontstaan.

Een paar maanden eerder was in ditzelfde dorp de burgemeester vermoord en er was inmiddels alweer een nieuwe burgemeester gekozen, maar ook hier was veel onvrede over. Deze spanning was goed te voelen op het moment toen wij in het dorp waren.

De kerk op zich was wel heel indrukwekkend. De honderden kaarsjes die waren aangestoken door de dorpelingen voor het gebed gaven de kerk een aparte, maar mooie sfeer. Buiten op het plein was er ook nog een lokale markt vol met mooie kleuren van de lappen stof en kruiden die lagen uitgestald in de kraampjes. Wanneer je als niet wetende toerist hier komt ben je geneigd om foto's te maken, maar dat zou dus niet verstandig zijn. Ook is het heel handig wanneer je de Spaanse taal goed beheerst, dat zou ons later ook maar weer duidelijk worden. Dus wanneer je ooit overweegt Mexico te bezoeken is het heel verstandig je goed voor te bereiden op de lokale gewoontes en wetgevingen en de Spaanse taal goed te beheersen.

Na San Juan Chamula reden we verder naar het volgende dorp, Zinacatan. Ook hier waren dezelfde regels van kracht. Aangezien het die dag in Mexico de feestdag was van Sint Franciscus, werd er de hele dag veel vuurwerk afgestoken wat keiharde knallen veroorzaakten. De mannen van het dorp waren ook al de hele dag flink aan het drinken, wat ook te zien was aan de ogen van deze mensen, dus het afsteken van de knallers was niet geheel zonder gevaar. In dit zelfde dorp werden we vriendelijk ontvangen bij een lokale familie die ons de weeftechnieken van de kleden en sjaals liet zien.

Er werden ook nog tortilla's bereidt, die wij later als een overheerlijk tussendoortje mochten opeten. Na ongeveer een uurtje namen we afscheid van de familie en gingen we terug naar San Cristóbal om gezellig met elkaar te gaan eten in de stad. Ook hier waren weer veel verkopers die flink tegen de irritatiegrens aan zaten. Eigenlijk had ik ook wel een soort van respect voor deze hardwerkende vrouwen, die iedere dag weer de straat op gaan om een kleedje of andere handgemaakte frutsels te verkopen voor een paar pesos. Er liep bijvoorbeeld een vrouw met in haar draagdoek een baby van ongeveer 9 maanden, om haar heen 3 kleine kinderen die ze ook in de gaten moest houden en dan nog de zware kleden over haar andere arm. Dit ritueel herhaalt zich iedere dag weer terwijl haar man waarschijnlijk lekker thuis zit te drinken of te kletsen met de andere mannen van het dorp. En dan ook nog te bedenken dat het al laat in de avond was, dus de kinderen eigenlijk in hun bedje hadden moeten liggen.

Bij terugkomst in ons hotel moesten we onze koffers weer gereed maken voor de volgende dag, aangezien we weer vroeg zouden vertrekken naar de volgende locatie.

Dag 7: 05-10-2016 "San Cristóbal - Teapa". (300 km)

Na het ontbijt vertrokken we door de bergen naar het plaatsje Tonina. Dit was de plaats die wij eerder deze reis moesten uitstellen in verband met de blokkades op de weg. De weg was nu gelukkig weer vrij gegeven zodat we nu wel de ruïnes konden bezoeken. De ruïnes lagen in een schitterend heuvelachtige omgeving en ook hier zag je weer een andere bouwstijl dan bij de vorige ruïnes die we al eerder hadden bezocht.

Xavier wist ook hier weer zijn uitgebreide kennis aan ons over te brengen en langzaam worden alle losse verhalen nu een sluitend geheel. Uiteraard moesten we ook deze tempel beklimmen om weer van het mooie uitzicht te genieten. De trede van deze tempel waren nog smaller dan de vorige, dus werd de uitdaging voor sommige toch een beetje te veel van het goede.

Wederom hadden we weer flink wat vocht verloren wat moest worden aangevuld met een verfrissing in de tuin van een kleine hacienda vlak bij de ruïnes. Iedereen was gezellig met elkaar aan het kletsen of liep wat rond met de camera om een poging te doen de mooie vlinders in deze omgeving op de foto te zetten.

Wat is het toch iedere dag weer genieten van deze mooie reis.

Helaas was het weer tijd om verder te gaan, dus reden we verder naar nog een mooie waterval de Aqua Azul.

De waterval stond al eerder op het programma als een extra optie om te bezoeken, maar doordat de planning eerder deze week iets anders verliep, was hij overgeslagen. Nu konden we er toch nog even naar toe omdat het logischer op onze route lag. Het mooie van deze reis is dat de reisleider, maar ook de groep heel flexibel is waardoor we soms kunnen schuiven in het programma.

Onderweg naar de waterval moesten we door een dorpje rijden. Langs de weg stonden wat mannen met een touw in hun handen. Toen zij ons aan zagen komen rijden werd dit touw over de weg strak getrokken, zodat we er niet door konden. Na wat onderhandelen en het betalen van een stapeltje pesos mochten we dan toch verder. Wat een vriendelijke mensen heb je hier toch met hun eigen regeltjes. Later toen we dezelfde weg terug reden waren de mannen weg en stond er politie. Weer een feit dat je beter niet alleen kunt reizen door Mexico.

Na het bezoek aan de waterval stond er weer een lange rit voor de boeg richting Teapa. Toen we daar aankwamen was het voor sommige van ons even schrikken na het zien van ons verblijf voor de aankomende twee nachten. Het kamers leken op een verbouwde gevangenis met een binnenplaats om te luchten. Het bed was gemaakt van iets wat leek op een altaar. Op een grote betonnen plaat lag een stevig matras. In de deur zaten een soort tralies met en luikje wat je op kon zetten.

Ondanks de voor ons iets vreemde indeling, was dit wel het beste bed wat wij deze vakantie hebben gehad. Alleen was het jammer dat een irritante hond van de "buren" ons vanaf 03.30 uur wakker heeft gehouden met zijn aanhoudende geblaf. Er waren zelfs een paar mensen in de groep (ik zal geen namen noemen Kim) die serieuze moordneigingen kregen.

Dag 8: 07-10-2016 "Teapa en omgeving".

Teapa is een groen en heuvelachtig dorpje in het binnenland van Mexico. Mexico bestaat voor een groot deel uit ondergrondse grotten, deels gevuld met water, maar een enkele is ook te bezichtigen. Zo ook de Cocana grotten, deze bevinden zich op 60 m diepte en zijn zo 500 meter lang. We kregen een gids mee die alleen maar Spaans sprak en met behulp van Xavier die alles voor ons vertaalde kregen wij een interessante uitleg over het ontstaan van deze grotten. De druipstenen hadden met de tijd verschillende vormen aangenomen en met een flinke dosis fantasie kon je hier verschillende dieren en zelfs een gezicht in zien.

De grot zat uiteraard ook vol met duizenden vleermuizen, wat dus echt niet mijn favoriete dieren zijn. Je zou denken dat het onder de grond, door gebrek aan zonlicht wel koud zou zijn, maar niets was minder waar. Door de hele hoge luchtvochtigheidsgraad (95%) was het daar vreselijk warm en vochtig. Aan het einde van de rondleiding was er ook een lagune met helderblauw en zuiver water. Hoe deze ontstaan blijft een mysterie.

Met een hoge hartslag, veroorzaakt door de vleermuizen en het feit dat je je ergens onder de grond bevindt, was ik blij dat we na een uur eindelijk weer de grotten uit konden.

In de middag stond er niets op de planning en hadden we de keuze om het stadje Teapa de ontdekken of met Xavier mee te gaan naar een naastgelegen dorpje, waar nog oude ambachten werden uitgevoerd. De keuze was niet zo heel moeilijk, vooral omdat Teapa niet echt een stadskern heeft en er weinig te beleven was.

Het magische stadje Tapijulapa is kenmerkend door de smalle straten met witte huisjes en rode tegels. Het is gelegen aan de oevers van twee rivieren Oxolotán en Amatán. De ambachten in deze stad bestaan voornamelijk uit het maken van meubels van hout en riet.

Op een heuvel bevindt zich een tempel, die stamt uit de zeventiende eeuw en ter ere van St. James is gebouwd. Binnen in de tempel stond een soort Jezus beeld, maar met een cowboyhoed op. Waarschijnlijk moet dit St. James zijn geweest, maar de fantasie sloeg bij een aantal flink op hol.

In een pittoresk restaurantje aan een van de rivieren hebben we overheerlijk gegeten. Zelfs hier was het uitzicht weer schitterend en lieten wij ons de op traditionele wijze gemaakte maaltijd goed smaken. Er was afgesproken dat we rond 16.30 uur weer zouden verzamelen bij de bus, dus hadden we nog even tijd om met de dorpelingen te kletsen. Een paar jongens liepen in een shirt van Barcelona en Chelsea dus het gesprek ging al snel over voetbal. Het gesprek was gezellig ondanks dat er een taalbarrière was , maar de taal van voetbal verstaat iedereen ;-)

Bij aankomst in Teapa moesten wij onze koffers weer in orde maken voor de volgende dag. Tijdens de nacht was onze "buurhond" weer in alle gezelligheid aanwezig, zodat de nachtrust kort was.

Dag 9: 07-10-2016 "Teapa - Villahermosa". (200 km)

Na een gezellig ontbijt in een naastgelegen restaurant was het weer tijd op verder te gaan richting Villahermosa.

Onderweg gingen we eerst nog even langs een cacao plantage. Daar aangekomen werden we gewaarschuwd om ons goed in te smeren met anti-muggen melk in verband met de vele muggen. In eerste instantie dachten we dat het wel mee zou vallen, maar eenmaal op de plantage werden we werkelijk aangevallen door een zwerm muggen. Hierdoor was het lastig om ons te concentreren op de uitleg van een vriendelijke mevrouw van de plantage. We waren alleen maar bezig met het wegslaan van de vele muggen. Na 10 minuten vond ik het welletjes en had geen zin om mij, ondanks de Deet, mij lek te laten steken door die ellendige beestjes.

Ik ben samen met Ria en Henriette terug gegaan naar het hoofdgebouw om daar geduldig op de overige reisgenoten te wachten die wel zo stoer waren de rondleiding af te maken.

Na ongeveer een half uur kwam de rest van de groep terug helemaal onder de muggenbulten en hadden we nog even de tijd om wat chocolade in te slaan. Ook al zit je pas 9 dagen in een ver land, onder andere chocolade is toch wel iets wat je dan mist vanuit Nederland. Daarna was het weer tijd om onze reis voort te zetten richting Villahermosa.

Aangezien we de volgende dag wederom een lange rit op het programma hadden staan, stelde Xavier voor om het bezoek aan het museumpark voor morgen naar vandaag te verzetten. Hierdoor zouden we morgen meer rust in het programma hebben en het lag voor nu toch op de route. Heerlijk zo'n meedenkende flexibele reisleider!!

Iedereen vond het een top idee dus maakte we tussenstop bij het Parque Museo de La Venta. Het park is gelegen in het centrum van Villahermosa en vertelt veel over het ontstaan van de Mayacultuur. In het park waren veel beelden (Olmeken hoofden) en wat dieren te zien die betrekking hadden op de Maya geschiedenis.

Het park zou om 16.00 uur gaan sluiten dus moesten we op een gegeven moment een beetje haasten op op tijd uit het park te zijn. Heel erg vonden we het niet, want ook hier waren de muggen lastig en het begon al weer een beetje te regenen. Roberto stond ons trouw op te wachten en zette ons rond 18.00 uur af bij ons nieuwe onderkomen Hotel Plaza Independencia. Beneden zag het er netjes en sjiek uit, maar de kamers waren een beetje teleurstellend. Ach...het was dit keer maar voor één nachtje dus dat was wel te overzien. Op de binnenplaats bevond zich nog een zwembad met in tegenstelling tot wat wij tot nu toe gewend waren was het water ijskoud. Een aantal van de groep zochten toch even wat verkoeling, maar ik hield het al snel voor gezien.

Later in de avond gingen we met zijn allen de stad in om wat te gaan eten. De parlementsgebouwen en de kerk waren mooi verlicht en de architectuur was schitterend om te zien.

Tijdens het eten hebben we nog met zijn allen een super leuk filmpje gemaakt voor mijn dochter Tanee die in de Nederlandse tijd al jarig zou zijn. Het was heel leuk dat iedereen in een eigen taal en/of dialect haar een fijne verjaardag wenste.

Dag 10: 08-10-2016 "Villahermosa - Campeche". (400 km)

De rode draad van de deze vakantie is toch wel het vroege opstaan en de lange busreizen die worden geamuseerd door onze reisleider Xavier en chauffeur Roberto. Dus ook deze dag weer vroeg eruit, ontbijten en in de bus op weg richting Campeche.

Campeche is een typisch Mexicaanse vestigingsstad en wordt ook wel de "gemuurde stad" genoemd. De stadsmuren moesten vroeger de stad beschermen tegen piraten en de prachtig gekleurde monumenten staan dan ook op de werelderfgoedlijst van UNESCO.

In het centrum van Campeche bevindt zich een "plaza" met een mooi prieeltje. Daar werden wij aangesproken door wat schoolkinderen of zij ons wat vragen mochten stellen in het Engels. Dit is een opdracht voor school, zodat de kinderen op deze manier beter Engels leren spreken. Het was schattig om te zien hoe zij worstelde met de vragen. Wij moesten ook zeker niet een vraag terug stellen, want dan raakte ze in paniek, omdat het dan te moeilijk werd. Op het plein bevond zich ook een kathedraal waar net een plechtigheid plaatsvond van een meisje wat de vruchtbare leeftijd van 15 had bereikt. Dit zijn toch de dingen die voor ons moeilijk te begrijpen zijn.

Op een muur van een groot gebouw werd via een projector de historie en wederopbouw van Campeche getoond.

Later op de avond, na het eten, zijn we nog even naar een stamkroegje gegaan om wat te gaan drinken. Het viel ons op dat hier over het algemeen alleen maar mannen zaten en zij keken ook vreemd op toen wij niets vermoedend gewoon aan de bar plaats namen. Toch raakte we al snel ik gesprek met hen en wilde ze van alles weten over deze westerse vreemdelingen. Na een paar wijntjes en gezellige gesprekken was het toch tijd om te gaan slapen.

Ons hotel was net als de rest van de stad met vele kleuren, bloemen en een mooie binnentuin waar we de volgende dag ook zouden ontbijten.

De nacht verliep onrustig door de geluiden van de straat en onze airco die uit het jaar nul was. Het was erg jammer dat we zo kort in dit stadje zijn geweest. Door de late aankomst en het vroege vertrek de volgende dag hadden we weinig tijd om deze mooie vestigingsstad te ontdekken.

Dag 11: 09-10-2016 "Campeche - Dzidzantun". (350 km)

Na het ontbijt werden onze koffers weer in de bus geladen en zouden we vertrekken naar Dzidzantun. Hier zouden we verblijven in een echte hacienda. We reden onder andere langs de Golf van Mexico en zagen zo af en toe een dolfijn voorbij zwemmen.

Om de lange rit een beetje aangenaam te maken had Xavier een aangename verrassing voor ons. Onze lunch zouden we nuttigen op een heel mooi, romantisch strand aan de Golf van Mexico. Het strand had een Caribische uitstraling door de rieten parasols, palmbomen, de zon en de overheerlijke ligbedden.

De lunch smaakte ons, mede door het schitterende uitzicht, goed en daarna was er nog wat tijd om zwemmen of gewoon even in de zon te relaxen. Met pijn in ons hart, maar met een voldaan gevoel vertrokken we verder richting Merida, maar eerst maakte we een stukje verder nog een kleine stop om een ander natuurwonder te aanschouwen. Bij Puente Chenkan was een rivier die helemaal rood gekleurd was door een boomsoort (naam ben ik even kwijt) die daar groeide. De rivier liep onder de weg door richting de zee (Golf van Mexico). Aan de andere kant van de weg zag je nog mooi de overgang van rood naar blauw water.

Merida is een oude Mayastad met de vele historische gebouwen en stadskern. Hier hadden we nog wat tijd om een museum te bezoeken en rond te snuffelen in de vele kraampjes die zich op het plein bevonden. Een mooie kans om nog wat souvenirs te scoren.

Bij het verlaten van de stad kwamen we voorbij een monument wat de hele Maya historie uitbeeldde. Het monument bevond zich midden op een drukke rotonde. Aangezien oversteken hierdoor bijna onmogelijk zou zijn, was daar opeens onze redder in nood. Een agent van de toeristenpolitie hield de tegemoetkomende auto's tegen zodat we gezamenlijk konden oversteken. Bij terugkomst kon ik het niet laten om toch even te vragen of hij met mij op de foto wilde. Deze vriendelijke man vond dat gelukkig geen probleem en zag de humor hier wel van in.

Het was weer tijd om verder te gaan richting onze laatste verblijfplaats voor de komende twee nachten. Aan het eind van de middag kwamen we, na een kleine zoektocht, aan bij de hacienda "San Francisco". De oprit zou niet zeggen wat voor moois er zich hier bevond. Grote luxe huisjes waren voor ons gereserveerd en na het verkrijgen van de sleutel en een zaklampje vielen wij van de ene in de andere verbazing hoe mooi het hier was. Ons huisje had twee slaapkamers, een zithoek, een woonkeuken en zelfs een minizwembad achter in de tuin. Ieder huisje zag er weer anders uit en nieuwsgierig gingen we bij elkaar op bezoek.

In de avond bleven we eten in het restaurant van de hacienda. Het duurde erg lang voordat we ons eten kregen geserveerd, maar 15 personen "a la carte" bedienen is zelfs voor een kok die ook nog alleen stond in de keuken, toch echt te veel. Ik had bewondering voor het feit dat het hem toch was gelukt alles warm op tafel te zetten. Later bleek dat hij pas sinds een week in dienst was en dat wij zijn eerste grote groep waren.

Toen wij nog even gezellig aan het natafelen waren, kwam er opeens een mannetjes vogelspin binnenwandelen. Deze zijn veel kleiner dan het vrouwtje, maar nog steeds was het een flinke spin. Xavier liet ons, met behulp van een tandenstokertje zien wat een grote scherpe tanden deze spinnen hebben. Hmmmmm..oké... ik moet nog gaan slapen hé Xavier :-( Dank je voor deze "interessante" uitleg zo vlak voor het slapen gaan.

Voordat ik mijn bed ik kroop heb ik eerst overal gekeken (onder het bed, tussen de lakens, onder de kussens ..etc..etc..) of er geen spin of ander ongedierte zat. Met dit soort reizen weet je dat je griezel beestjes kunt tegenkomen in de slaapkamer, maar toch je went er nooit aan. En dan de wetenschap dat deze beesten banger voor jou zijn dan wij voor hun. In het begin toen ik ging reizen was ik ook bang voor zo'n stomme gekko en deed dan geen ook dicht als ik er weer één langs de muur zag kruipen. Nu, een aantal reizen verder, doet het me niets meer en kan ik alleen wakker liggen van het irritante geluid dat deze beestjes maken.

10-10-2016: Dag 12 "Dzidzantun en omgeving".

's Ochtends rond 08.00 uur werden we verwacht bij het ontbijt, dus snel nog even douchen. Hoe mooi het huisje ook was, de badkamer liet bij ons hier en daar toch wat steekjes liggen. De warme kraan gaf geen water, wat inhield dat wij ons moesten douchen met (ijs)koud water. Een voordeel, je bent wel gelijk goed wakker na zo'n douche.

Na het ontbijt hadden we voor de rest van de dag vrij en was er tijd om onze koffer nog maar eens te reorganiseren, wat foto's te maken van het landgoed op de hacienda, zwemmen of om wat te lezen en te relaxen. Sommige waren iets actiever en gingen er met de fiets op uit. Wij vonden het daar toch echt veel te warm voor, dus fotograferen en relaxen stond op ons programma voor vandaag. Rond 13.00 uur sloeg het weer opeens om en begon het keihard te regenen met een fikse onweersbui. Echt heel erg vonden wij dit niet, aangezien het warme regen was en de temperatuur nog steeds aangenaam bleef.

Tijdens de lunch hadden we aan de kok gevraagd of hij voor ons laatste diner dat wij samen zouden hebben deze reis misschien iets speciaals kon maken. Een soort tapas van streekgerechten. Verder had hij de vrije hand en spraken we een bedrag af waar iedereen zich in kon vinden.

Eerst even verder relaxen en nog maar even douchen voor onze laatste feestmaal. Om 19.00 uur kwamen we bij het restaurant en op de binnenplaats hiervan stonden 4 schattige kinderen in traditionele kledij die ons trakteerde op een geweldig optreden. Het bestond uit voornamelijk klassieke zang en muziek en het geluid wat uit deze keeltjes kwam bezorgde ons werkelijk kippenvel.

Mede door dit geweldige optreden, zat de sfeer er gelijk al goed in en de kok had zijn uiterste best gedaan om een overheerlijke maaltijd voor ons te bereiden. Het was een geslaagde laatste avond, die tot in de late uurtjes nog even door ging.

11-10-2016: "Dzidzantun - Izamal - Chichén Itzá - Cancúnn". (350 km)

Met gemengde gevoelens werden we wakker en gingen we nog even een (koude) douche nemen om ons op te maken voor onze laatste dag in Mexico. We reden richting Izamal, wat ook bekend staat als de "Gele stad" van Mexico. Alle huizen zijn hier geel geverfd en zelfs de verschillende kerken waren geel. Je zult maar een hekel hebben aan de kleur geel en hier wonen!

We kregen een korte rondleiding door de stad totdat we er geel van zagen. Toen was het tijd om naar het hoogtepunt van onze reis te gaan, de "Chichén Itzá".

Chichén Itzá is één van de belangrijkste steden uit het Maya tijdperk. het meest bekende hier is de piramide van Kukulcán of El Castillo welke in de 9de eeuw is gebouwd door de Maya's. El Castillo diende als tempel voor de god Kukulcán. Het is een trappiramide met trappen aan vier kanten en een plateau met tempel op de top. De vier trappen bestaan uit 91 treden per stuk, plus het platform als laatste trede. In totaal zijn dat dus 365 treden, evenveel als er dagen in een jaar zijn.

De tempel is wereldbekend om een verschijnsel dat twee keer per jaar plaatsvindt, namelijk tijdens het lentepunt en het herfstpunt. Op deze dagen vallen de schaduwen zo langs de trappen, dat het op kruipende slangen lijken. Dit is een verwijzing naar Kukulcán, wiens naam 'gevederde slang' betekent.

Doordat het in 2007 tot één van de 7 wereldwonderen is uitgeroepen is deze plek heel erg toeristisch, wat ook weer heel veel handelaren aantrekt. Een piepklein voordeeltje hiervan was dat sommige nog wat laatste inkopen konden doen wat eerder deze reis niet gelukt was. Verder waren ze irritant en opdringerig.

Alle eerdere verhalen van Xavier waren hier compleet en was het een goede afsluiting van een mooie en interessante reis door het land van de Mayacultuur.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit wereldwonder indrukwekkend vond, maar de eerder bezochte Maya tempels hebben toch meer indruk op mijn gemaakt. Ze waren minder toeristisch en de verhalen erachter waren mooier. Wel vond ik dat we hier te weinig tijd hadden om rond te lopen en had wat mij betreft een dag eerder mogen worden ingepland in ons reisschema. Nu moesten we al snel weer weg op weg naar het vliegveld. Onze mooie reis zat er op.

Onderweg stopte we nog even ergens om wat te eten, ons op te frissen en om te kleden voor het koude weer in Nederland. Dus de lange broeken moesten na 13 dagen weer aan en de truien met lange mouwen voor de zekerheid in de handbagage.

Voordat we naar het vliegveld reden moesten we eerst nog onze reisgenoot Marijn afzetten in Playa del Carmen, die daar nog een relaxed weekje aangeplakt had.

Bij aankomst op het vliegveld was het tijd om toch echt afscheid te nemen van onze super reisleider Xavier en de zeer goede chauffeur Roberto.

Na het inchecken kwamen we er achter dat we spontaan nog een uur extra tijd kregen in verband met een vertraging. Ook zouden we een andere dreamliner krijgen, waardoor wij ook niet op de van te voren gereserveerde stoelen konden zitten. Gelukkig doordat we vroeg waren, konden Ria, Anneke, Kim en ik wel bij elkaar zitten.

Dag 14: Cancún - Amsterdam. (8.274 km)

In plaats van 21.30 uur zou ons vliegtuig om 22.30 uur vertrekken. Het vliegtuig had al mensen opgehaald in Cuba (wat wij dus op de heenreis hadden) en moesten in Mexico uitstappen om weer opnieuw door de douane te gaan. Wij mochten al eerste instappen en gingen op onze plaats zitten. Aangezien het een ander vliegtuig dan bedoeld was, kon het gebeuren dat voor de mensen uit Cuba, er al iemand op hun plaats zat. Er was een soort van overboeking in Cuba geweest op de stoelen. Voor sommige reizigers was dit een voordeel en konden ze na enig gemopper in de luxere klasse gaan zitten. Het was best wel een chaos eer dat iedereen kon gaan zitten en een plaatsje had gevonden, maar uiteindelijk na vele excuses van de purser konden we nu dan echt gaan vliegen. We gingen weer vooruit in de tijd en probeerde wat te slapen tijdens deze 9 uur lange vlucht. De volgende dag kwamen we rond 14.30 uur weer in Nederland aan. Bij de bagageband was het tijd om iedereen een dikke knuffel te geven en afscheid te nemen van elkaar. Dit was echt het einde. We waren weer terug in Nederland waar het heel koud was (bijna 20 graden verschil met Mexico) en iedereen vervolgde zijn eigen weg naar huis. De ouders van Kim en Ton, de man van Anneke stonden ons al op te wachten en was het tijd om ook afscheid te nemen van Anneke en Ria.

Ondanks dat ik blij ben dat ik weer thuis ben, denk ik met een brede glimlach terug aan Mexico. De lieve, maar ook een beetje eigenaardige bevolking van Mexico zal ik best wel missen. Het meeste zal ik de warmte van dit land missen.

Mijn dank gaat uit naar Xavier die ons iedere keer weer wist te amuseren met zijn uitgebreide kennis en zijn grappen. Xavier zodra ik je adres heb stuur ik je de beloofde "altijd weer die autodrop". Ook Roberto was een een top vent en door zijn goede rijkunsten en ervaring heeft hij ons iedere dag weer veilig van de ene naar de andere plek gebracht. Roberto "Muchas Gracias"!!!

We hadden een leuke en gezellige groep en ik vond het leuk jullie te mogen ontmoeten. Wie weet tot ziens!!

"Hasta la Vista"