Een tijdje geleden werd ik door Ruud, die ik heb leren kennen tijdens mijn vakantie in Jordanië, uitgenodigd om naar een expositie te komen van Dana Lixenberg. Het onderwerp sprak mij zeker wel aan, maar de drempel om naar Amsterdam te gaan iets minder haha.

Ook wist ik zo snel niet wie met net zoveel interesse mee zou willen naar deze expositie.

Een ander reisgenootje, Germa, ook van de reis Jordanië zag het bericht van Ruud op mijn FB staan en stuurde mij een mailtje dat zij het ook wel leuk zou vinden om hier naar toe te gaan.

Dus hebben we onze volle agenda's naast elkaar gelegd en een datum geprikt.

Vandaag was het zo ver. We hadden afgesproken op Amsterdam CS, dus eerst met de auto naar Woerden om vervolgens met de trein verder te gaan. De juiste optie aangezien het niet verstandig is mijn Feyenoord auto in Amsterdam te parkeren. Ik vrees dat ik hem dan ergens uit de gracht had kunnen vissen.

Het weerzien met Germa was weer als vanouds. We begonnen met kletsen en zijn niet meer gestopt.

Met Ruud hadden we ergens in een café afgesproken omdat we eerst even wilde bijkletsen met een bak koffie.

Ruud is goed bevriend met de fotografe, dus zou ons rondleiden in huis Marseille.

Werkelijk waar, hij heeft niets teveel gezegd. Wat een geweldige expositie was het. Dana heeft van 1993 tot 2015 een kijkje gegeven in het dagelijkse leven van de bewoners in de wijk Imperial Courts in Los Angeles.

Deze wijk en de wijken eromheen worden als zwarte getto beschouwd. In 1992 waren hier nog rassenrellen na de vrijspraak van vier politieagenten die terechtstonden voor het mishandelen van Rodney King. Ook waren bende oorlogen hier dagelijkse kost.

Na het verkrijgen van toestemming de bendeleider Tony wist zij het vertrouwen te winnen van de bewoners.

De foto's zijn zwart-wit genomen met vaak een neutrale achtergrond (ref. digifotopro.nl)

Wat mij opviel is de soms trieste blik in de ogen van de "modellen", maar ook zie je strijdlust, overwinning, macht en/of machogedrag.

Bij de kinderfoto's zie je een soort van verveling, maar toch ook weer vermaak met weinig.

Het trieste van dit alles is, dat wij de wetenschap hebben dat een aantal van deze mensen niet meer in leven zijn door moord of uit de hand gelopen ruzies. Ook is heel goed te zien wat een aantal jaren in de gevangenis met een persoon kan doen. Eerst zie je een stoere blik in de ogen en eenmaal uit de bak zie je een soort van verslagenheid of misschien ook wel mildheid.

Er was beneden ook een een 70 minuten durende film te zien. Hier zag je de "modellen" in levende lijve en hoorde je de reacties van hun toen Dana de genomen foto's liet zien. Prachtig om deze reacties te zien en horen. De trots dat een fotografe die ook foto's heeft gemaakt van bijv een Prince en Withney Houston, ook hun op de gevoelige plaat heeft gezet was duidelijk te merken.

Kortom het was een geslaagde expositie. In huis Marseille was ook nog eenexpositie van Martin Roemers/Metropolis. Deze fotograaf had als onderwerp de bewegingsstroming en een statische infrastructuur. Hij werkt vooral met hele lange sluitertijden waardoor de foto vol bewegingen zit. Hij ging voornamelijk naar steden over de hele wereld met meer dan 10 miljoen inwoners om de hectiek te fototgraferen en weer te geven.

Sommige foto's vond ik mooi, maar ik had toch ook moeit met een aantal foto's doordat ik deze vorm van fotografie als niet scherp en bewogen zag.

Na een overheerlijke lunch in het eerder genoemde café zijn we ook nog naar Foam geweest, waar een o.a expositie was van Francesca Woodman, een fotografe die behoorlijk depressief was en uiteindelijk op een veel te jonge leeftijd van 22 jaar zelfmoord heeft gepleegd. Dat ze heel depressief was, was ook goed te zien in haar foto's.

Het was een zeer gezellige, zelfs leerzame middag. Het was leuk om Ruud en Germa weer te zien, zeker doordat wij een gedeelde passie hebben, het fotograferen.

Dit alles is voor herhaling vatbaar.

#Expositie #DanaLixenberg #Emotie #Portretfotografie