Gisteren hadden we weer een vogelhut van Glenn in de planning. Dit keer was het hut 4 in Kalmthout en hoopte we daar steenuilen te gaan zien.

Zoals altijd regende het weer eens. Ik ga bijna denken dat het echt aan mij ligt in combinatie met mijn camera, want werkelijk altijd als ik wil gaan fotograferen regent het of is het extreem warm. Het kan ook de combinatie Erica en ik zijn, want dat hebben we hetzelfde probleem. Ik hou het maar op het laatste en ooit doorbreken we deze vloek die op ons rust.

Onderweg zijn we eerst even gestopt voor een overheerlijke verlate lunch of een vervroegd diner. Dit omdat we van 17.00 tot 21.30 uur in de hut zouden zitten. Dit om het verstoren van de vogels tegen te gaan wij en er dus echt niet uit mochten. Dit laatste zou nog een probleem kunnen zijn aangezien ik altijd moet plassen op momenten dat het niet kan. Maar niet teveel drinken was het plan.

Bij aankomst in Kalmthout moesten we heel even wachten op de derde persoon die ook bij ons in de hut zou zitten. Toen de vriendelijke Engels sprekende meneer arriveerde kon Glenn ons wegbrengen naar hut 4.

Ons uitzicht voor de komende uren

In tegenstelling tot de overige hutten, die zich vaak midden in het bos bevinden, stond deze hut langs een open veld. De hut was ook veel primitiever dan dat we gewend waren. Het is ook maar een tijdelijke hut dus vandaar niet teveel "luxe". Ach... we zaten droog en uit de wind dat was het belangrijkste. De regen kwam nog steeds met bakken uit de hemel dus zaten we goed daar.

Na het neerzetten van de setting, bestaande uit boomstronken, vertrok Glenn weer en was het wachten...vooral lang en zwijgzaam wachten. De uilen zijn zeer schuw dus was er benadrukt niet teveel geluid te maken. Erica en ik kunnen dat echt wel hoor..stil zijn als het echt moet.

Dan maar vermaken met een kwikstaartje

Maar wachten duurt zoals altijd lang.. rond 19.30 uur hadden we nog steeds geen uil gezien. Heel soms zagen we een jong die met zijn koppie uit het broednest te voorschijn kwam, maar daar bleef het dan ook bij. Een nadeel van een open veld is verder dat er niet veel meer te fotograferen is. In de bossen wordt je nog wel eens geamuseerd door een brutaal muisje of een eekhoorn. Het voordeel was wel dat ik alvast een deel van mijn blog kon schrijven. Dat scheelde alweer een hoop werk en tja je moet je tijd toch ergens nuttig aan besteden.

Rond 20.00 uur zagen we opeens de moeder uil recht voor ons op de setting zitten om zich vol te proppen met de geplaatste wormen. Het enige geluid wat er toen nog te horen was waren onze camera's die op volle toeren plaatjes schoten.

Niet veel later kwamen ook de 3 uilskuikens voor het eerst uit hun nest in het open veld. Dat was een primeur die we maar wat graag vast legde.

Grappig is dat de kuikens veel groter lijken dan moeders, maar dat komt waarschijnlijk door al het dons wat ze nog bij zich dragen. Dat ze trek hadden in een lekker maaltje wormen lieten ze ons ook luidkeels horen.

Ik mocht van de vriendelijke man bij ons in de hut zijn 500 mm lens gebruiken...mennnn wat een lens is dat zeg. Ik vrees dat ik toch nog maar even flink moet doorsparen om deze ook in mijn bezit te krijgen, maar voor nu kon ik even genieten van dit ding.

Het was de uitdaging om de steenuil in de vlucht te fotograferen, maar aangezien het beestje niet zo heel groot is en de afstand van het broednest naar de setting kort was, werd dit af en toe een frustratie.

Soms ging moederuil er heel even mooi voor zitten, zodat we toch de gewenste plaatjes konden schieten.

Ook de kuikens waagde zich af en toe iets verder van het nest richting de setting en het was leuk om te zien hoeveel moeite het kost, maar ook hoeveel moed de beestjes moesten verzamelen om van tak tot tak te vliegen. Alle begin is moeilijk, maar ze komen er wel als ze flink blijven oefenen.

Rond 21.30 uur kwam Glenn ons weer keurig ophalen en gingen we weer met een volle kaart naar huis.

Het was een leuke ervaring om een vogel te fotograferen die normaal gesproken heel schuw is dus niet makkelijk vast te leggen is.

Dat is ook het voordeel van een schuilhut...we zien jou wel..maar jij ons niet.