Vandaag stond er weer een gezellig uitje van de fotoclub AFO op het programma. Dit keer zouden we naar het beeldenpark "Een Zee van Staal" in Wijk aan Zee gaan.

Ik had geen idee wat ik me hierbij voor moest stellen, dus een nog groter probleem welke lens neem ik mee.

Oke, dan maar van alles wat dan weet ik zeker dat ik goed zit. Wat ik niet nodig heb laat ik wel in de auto liggen.

De weersvoorspellingen waren na alle regen van de afgelopen dagen droog en zonnig, dus een perfecte dag om op pad te gaan.

Om 09.00 uur vertrokken we met vijf personen naar Wijk aan Zee. Bij aankomst kwamen we tot de ontdekking dat het beloofde kopje koffie met wat lekkers erbij toch nog op zich moest laten wachten. In de duinen was geen restaurant te vinden., dus dan maar gelijk op pad. Het zonnetje was ondertussen al lekker doorgebroken en konden we de jassen in de auto achterlaten.

Het beeldenpark is in 1999 opgericht ter gelegenheid van de viering “Cultureel dorp van Europa 1999’. Deze titel had Wijk aan Zee op eigen initiatief aan zichzelf gegeven onder het motto ‘de stad is op zijn retour, het dorp maakt furore’.

Een tijdelijke tentoonstelling werd ingericht, elf internationale kunstenaars werden uitgenodigd om ter plekke onder de rook van de hoogovens een kunstwerk te maken uit staal, geïnspireerd op de omgeving waar duin en zee, dorp en industrie samenkomen. In vier weken kwamen de beelden tot stand.

Toen tijdelijk werd omgezet in permanent, zijn in 2003 twee Nederlandse kunstenaars gevraagd een werk toe te voegen; in totaal staan in het duingebied nu dertien beelden.

Aan de beelden is te zien dat ze veel te lijden hebben gehad door de invloeden van het weer, maar dat geeft ook weer een bijzondere sfeer aan het geheel.

Na wat foto's te hebben gemaakt, gingen we toch maar op zoek naar het beloofde kopje koffie. Nou is het zo dat er in de duinen en op het strand echt geen restaurantje te vinden is, ondanks het consequent vragen van Joke aan iedere passant die we tegen kwamen. We werden iedere keer weer een andere richting uit gestuurd, dus besloten we maar naar de auto terug te gaan. In het dorpje hadden we namelijk wel verschillende restaurantje gezien en zouden we daar meer kans op slagen hebben.

We kwamen terecht op een terrasje met een bijzondere bediening. De man had een grappig accent en het leek net of het zijn eerste dag in de bediening was. Het gebakje waar we zo naar verlangde werd toch maar ingeruild voor een overheerlijke lunch. Ach, het was ook niet zo heel erg want Yvonne had overheerlijke appeltoefjes meegenomen die we ons bij de auto al hadden laten smaken.

Zo bijzonder als de bediening was, was ook de rekening. Normaal gesproken krijg je een papieren versie hiervan, maar deze man liep al aardig vooruit op de tijd en na het geven van een mobiel nummer werd deze in een sms verstuurd. Met enige verbazing en het bedwingen van onze lachspieren hebben we afgerekend en was het weer tijd om naar huis te gaan.

Wederom was het een leuke, gezellige dag. We hebben niet alleen beelden gefotografeerd maar ook genoten van de omgeving, elkaar en konden we ons toch nog even uitleven met wat macro foto's.

Ik kijk al weer uit naar het volgende uitje van de fotoclub. Joke, Sander, John en Yvonne bedankt voor jullie gezelligheid.